Dag 4: Hart

Hart

Zo klein, maar zo sterk.
Zo kort op deze aarde,
maar zo krachtig om haar weer te verlaten.

Ik voelde het onder mijn hand,
dat kleine ritme van hoop,
dat wonder van leven
dat mij liet geloven
dat alles goed zou komen.

En zelfs toen het stil werd,
bleef ik het horen -
in mijn gedachten,
in mijn dromen,
in het kloppen van mijn eigen.

Harten om ons heen braken in stukjes,
en geen lijm op aarde
kan ze ooit weer heel maken.
Misschien hoeft dat ook niet -
 jij nam van ieder
een stukje mee.

Er bleef een gat achter,
dat jouw vorm aannam.
Daar leef jij nu verder,
je hart zacht kloppend in het onze.

Elke dag hoor ik het nog,
in het ruisen van de wind,
in het tikken van de regen,
in het ritme van mijn adem.
Jouw hart klopt nog altijd -
door mij heen,
met mij mee,
voor altijd.