Onder jouw hemel

Lieve Nyva,

Ik vind het fijner om naar jou te schrijven als ik vertel wat ik meemaak.
Ik hoop ergens dat jij dan ook bij me bent, dat je me leest of zachtjes meeluistert.

Afgelopen donderdag hebben we onze herinneringssieraden opgehaald in Schiedam.
Ik had me er zo op verheugd - eindelijk “jou” ophalen, mijn stukje Nyva dat ik altijd bij me kon dragen.
Eindelijk iets van jou dat ik vast kon houden.

Ik had het medaillon meegenomen dat ik ooit van oma had gekregen.
Dat wilde ik laten vullen met moedermelk, en daarop jouw haartjes.
Omdat de melk daarna niet nog eens gebruikt kon worden, besloot ik op het laatste moment ook een ring te laten maken.
Het brengen van de melk en de haartjes was al zo’n haastige dag geweest: we waren ruim op tijd vertrokken, maar door een groot ongeluk op de snelweg werden vijf van de zes rijbanen afgesloten.
Alles moest via één baan. We stonden eindeloos stil.
De tijd tikte weg, en van onze plannen om nog even te lunchen of rond te wandelen in Schiedam kwam niets meer terecht.
We kwamen gehaast aan, bespraken snel onze wensen, gaven de spulletjes af en moesten alweer terug naar Almere. Pas daarna hoorde ik dat het maken van de sieraden zes tot tien weken zou duren - ná de zomervakantie.
Had ik dat geweten, dan had ik jouw haartjes en mijn medaillon niet zo vroeg al afgestaan.
Dat medaillon betekende zoveel voor me, het was mijn manier om jou dichtbij te dragen, zodat ik jou altijd tegen mijn hart kon voelen.
Ik had gevraagd om het aan één kant te laten vullen, zodat jouw haartjes zichtbaar zouden liggen bovenop de melk, en ik aan de andere kant jouw foto kon dragen.
Alles van jou, bij elkaar, tegen mijn huid. Voor altijd.

Donderdag was ik de hele dag opgewekt, bijna zenuwachtig.
Eindelijk mocht ik je “ophalen”.  We zijn eerst bij jou geweest voordat we naar Schiedam reden.
Papa en ik namen plaats bij het bureau, waar verschillende kleine doosjes klaarstonden.
Papa opende het doosje met zijn ring, en die was prachtig.
Door het midden liep een duidelijke, mooie lok haar, het uiteinde krulde zacht om.
Ik voelde een steek van spanning, en pakte meteen mijn medaillon.

Het medaillon waar zoveel waarde in lag.
Toen ik het opende, zag ik dat de melk aan beide kanten gegoten was.
Ik had gevraagd om één kant, zodat ik er een foto van jou in kon doen.
Ik zei dat meteen, maar probeerde tegelijk te schakelen - het is wat het is, dacht ik.
Zolang jij er maar in zit. Zolang jouw haartjes er maar in zitten.

Ik vroeg waar ze zaten, want ik kon ze niet zien.
De vrouw zei dat ze nooit haartjes in het medaillon had gedaan, omdat ik daar volgens haar niet om gevraagd had. Mijn hart zakte weg. Ik wist dat ik het wel had gezegd, maar onze vorige afspraak was zo vluchtig verlopen dat ze het waarschijnlijk niet had genoteerd.
Ik zei dat ik het medaillon nooit had laten vullen als ik had geweten dat er geen haartjes in zouden komen.
Er was geen moedermelk meer over.
Het was onomkeerbaar.

Ik opende het doosje met de ring.
In eerste instantie zag ik ook daar geen haartjes, en ik brak.
De vrouw legde uit dat ze de haartjes om de ovaalvormige steen heen had gelegd,
omdat ze dat mooier vond.
“Als ik ze in het midden zou doen, zou het niet zo mooi zijn,” zei ze.
Maar het ging me niet om mooi.
Het ging om jou. Het zijn jouw haartjes, ik wílde ze juist zien. Ze zijn zo prachtig.

Ik wilde weg. We vluchtten naar buiten, en in de auto kwamen de tranen.
Ik kon niet stoppen met huilen.
Mijn medaillon voelde verpest: geen haartjes, geen foto…
Alleen de ring kon ik nog enigszins omarmen. De haartjes waren er, al moest ik goed kijken.
Dat stelde me een beetje gerust.

Mijn moeder is gaan zoeken naar iemand die het kon herstellen, we kwamen terecht bij een juwelier in Almere Buiten.
Daar hebben ze aan één kant de moedermelk voorzichtig weggeslepen, zodat er ruimte kwam voor een foto van jou.
Het medaillon is er niet mooier op geworden, maar dat zie je niet zodra jij erin zit.
Nu moet ik alleen nog iets bedenken voor jouw haartjes.
Ik wil ze er nog steeds in, maar niet meer met hars want dat kan niet meer - ik weet alleen nog niet hoe.

Zaterdag 1 november ben ik weer naar je grafje gegaan.
Eerst wilde ik even langs het café dat bij de poort staat, maar het was gesloten vanwege de Museumnacht.
En toen dacht ik: dan is de poort van de begraafplaats open ’s avonds.
Papa en ik hadden al zo lang de wens om in het donker bij jou te zijn, om de lampjes die we voor jou hebben neergezet eindelijk te zien branden.
Overdag is het altijd te licht, en normaal sluit de begraafplaats al om vijf uur.

Ik belde papa meteen, en we spraken af om het te proberen. Stiekem.
We reden rond half negen weg. Bij de ingang stond een portier die vroeg of we voor de Museumnacht kwamen. We zeiden volmondig “ja”.
We sloegen rechtsaf richting het museum en twijfelden even wat we moesten doen.
Straks werden we betrapt.
We liepen door, achterlangs, tussen de graven door - hand in hand, zonder zaklamp, bang om ontdekt te worden.
De lucht was koel en stil. Toen we bij jou kwamen, zagen we de lampjes al van ver.
Ze brandden warm en zacht. Ik voelde het meteen: dat was jij.
We bleven even staan, praatten wat, en ik pakte een boekje om voor te lezen.
Daarna hebben we je “ingestopt”, zoals ik dat elke avond had willen doen…
Het voelde zó goed om in het donker bij je te zijn, met alleen dat zachte licht en jouw naam en foto. 

Ik was net wat blaadjes van je grafje aan het vegen toen papa ineens een beetje vreemd begon te praten.
Ik luisterde half, nog bezig met jou, tot ik hem hoorde zeggen dat jij wel zijn achternaam draagt.
Ik keek op, en hoorde hem zeggen dat hij die achternaam ook aan mij wilde geven.
Ik draaide me verbaasd om - en daar zat hij, op één knie, met een ringdoosje in zijn handen.

Een prachtige ring, schitterend in het schijnsel van jouw lampjes.
Ik stond even stil, alsof alles in mij moest landen.
Toen kuste ik jouw papa, en zei natuurlijk ja.

Dat is wat, hè Nyv?
Papa en mama gaan trouwen.
En jij… jij was getuige van onze verloving.
Er kon geen mooiere plek zijn dan bij jou.
Altijd bij jou.

Ik hou van jou, tot de maan - en terug. Voor altijd.

Kusjes mama

08/11/2025