Lichtjes voor Nyva

Donderdag
Afgelopen donderdag om 12:00 begon de Baby Loss Awareness Week in het Oosterpark.
Vin, mijn moeder, oma en ik waren erbij, bij de opening en de onthulling van de spandoeken.
Voordat we gingen, had mijn moeder nog een verrassing: ze had shirtjes laten maken die mijn zusje had ontworpen. Voorop stond Nyva haar naam, zodat ze er ook bij kon zijn. Achterop stonden de website en haar geboorte- en overlijdensdatum.
(“Sterfdatum” vind ik zo’n hard woord, het past niet…)

In het begin vond ik het spannend om de shirtjes te dragen. Ik ben altijd bang geweest voor wat mensen van me vinden. Maar toen ik mijn dochter op dat shirt zag staan, voelde het juist warm. Alsof ik haar dicht tegen me aan droeg. Dus de pot op met wat men ervan vindt - ik droeg het shirt met trots.

In het Oosterpark moesten we helemaal omlopen naar het muziekprieel. We liepen langs een stukje waar veel daklozen zaten. Ze vroegen waar we naartoe gingen, en toen we het vertelden, luisterden ze echt. Zo respectvol, meelevend zelfs…

Bij het prieel zag ik N. en R. van Ima afscheidszorg. Ik vond het zo fijn om hen weer te zien.
Bij N. voelde het even alsof ik een familielid weer tegenkwam dat ik lang niet had gezien. Best gek, want ik ken haar eigenlijk helemaal niet goed. Maar ze heeft ons geholpen in de moeilijkste periode van ons leven - het regelen van de begrafenis van onze dochter. Dat schept een band die je niet zomaar uitlegt…

De burgemeester hield een toespraak en noemde Nyva’s naam. Het deed me zoveel om haar naam hardop te horen, tussen al die andere kindjes. Daarna werden de gehaakte mutsjes en spandoeken onthuld.
Op elk spandoek stonden namen van overleden kindjes, met kleine mutsjes erbij. De grootte van het mutsje liet zien op welke termijn het kindje was overleden. 

Nyva’s naam stond er maar één keer op, er is ook maar één Nyva. Haar naam hoort bij haar, alleen bij haar.

Begin september kregen Vin en ik een mailtje van R. met de vraag of we foto’s van Nyva wilden delen voor fotoblokken in het Oosterpark. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar ik heb het toch gedaan.
Toen R. een voorbeeld liet zien, moest ik even slikken. Het was zó mooi. We liepen een rondje om Nyva’s fotoblok te zoeken, en daar stond ze - helemaal aan het begin, net voorbij het bruggetje.
Ze was zó mooi. Ik voelde me trots, echt trots dat ze daar was, zichtbaar in het park.
Maar tegelijk vond ik het moeilijk om haar daar achter te laten, ook al was het maar een foto. Straks gebeurt er iets mee als ik er niet ben. Ik gaf haar een handkusje en nam afscheid, en daarna gingen we naar haar grafje. We hebben daar even gezeten, gepraat, gelachen.

Het voelde goed, rustig, samen.

Vrijdag
Vrijdag voelde zwaar. Soms hangt het gemis zo dik in de lucht dat ik de dag amper doorkom.
Mijn vader kwam me om 13:00 ophalen. We gingen wandelen met Harleigh (of Harry, of Hark - hoe we haar ook noemen). Ik zei dat ik een off-dag had, en hij begreep me meteen.
Hij probeerde me stiekem toch op te vrolijken, denk ik, want het hielp. Het werd uiteindelijk zelfs een "gezellige" dag - gek woord, vind ik, als je bij het grafje van je dochter bent… Maar het mag allebei bestaan: verdriet én gezelligheid. Op de weg naar huis zijn we nog naar de Almeerplant gegaan.
Oma had kunstbloemen gekocht voor bij ons in huis, en ik wilde daar een mooie vaas voor vinden.
Opzoek naar vazen zagen we allemaal leuke kleine herfstspulletjes - paddenstoelen, pompoenen, kabouterhuisjes. We besloten een kabouterbos voor Nyva te maken. Ik koos een kleine stenen pompoen, mijn vader vond paddenstoelen-huisje en een losse paddenstoel met kleine egeltjes erop. Kaboutertjes konden we niet vinden, dus die maak ik misschien zelf nog.

Zaterdag
Zaterdagochtend zijn we eerst met zijn allen (met mijn vader, moeder en zusje) naar Nyva gegaan en hebben we de gekochte spulletjes van de dag ervoor meteen neergezet. Het begin van Nyva’s kabouterbos.
Er mag nog meer bij, maar dat komt rustig aan. Nadat we ruim een uur bij Nyva hebben gezeten zijn we naar het Oosterpark gegaan. We zochten Nyva’s foto op, en opnieuw voelde ik die trots - dat ze daar stond,
dat ze nog een beetje zichtbaar was in de wereld. Daarna gingen we naar Hotel Generator, waar workshops werden gegeven voor de Baby Loss Awareness Week. We beschilderden allemaal een keramieken tegeltje.
Het was fijn om samen bezig te zijn, ieder op zijn eigen manier iets te maken voor Nyva.
Over twee weken wordt het gebakken en opgestuurd. Ik ben heel erg benieuwd, de kleuren zullen dan nog feller zijn. 

Als het tegeltje hier is ga ik hem op Nyva’s kastje zetten!

Zondag
Zondag gingen Vin en ik met zijn familie eerst naar Nyva’s grafje, we drinken dan altijd koffie daar en doen we een soort weekverslag, over hoe de afgelopen week was… Daarna zijn we nog naar het Oosterpark gegaan.
We stonden weer stil bij haar spandoek - ik kan er niet vaak genoeg heen. De mutsjes hingen nog rond het muziekprieel, we hebben alle namen weer gelezen en genoemd.

Dat vind ik fijn om te doen - op mijn werk bij de Berenstad noem ik tijdens de ochtendkring ook altijd de namen van de kinderen één voor één, zodat ieder zich gezien voelt.
En dat gun ik deze sterrenkindjes ook.

Ze verdienen het om genoemd te worden, waar ze ook zijn…

Woensdag
Woensdag was de afsluiting van de Baby Loss Awareness Week. Ik wilde nog één keer naar Nyva’s spandoek,
maar ik was vergeten dat het om 15:00 al opgeruimd zou worden. Ik kwam te laat.
Dat deed pijn - het voelde alsof ik haar net gemist had. Ik ben maar naar de Intratuin gegaan om nieuwe grafkaarsen te halen, en dan, samen met mijn vader bij Nyva.
We hadden een fijne dag samen, rustig, warm…

En die avond, om 19:00, was het Wave of Light. Overal steken mensen tegelijk een kaarsje aan voor hun overleden baby’s. De kaars brandt één uur lang, en samen vormen al die lichtjes een golf van liefde en verbondenheid. Ik stak mijn kaarsje aan en gaf Nyva een kusje.
Even later overstroomde mijn telefoon met foto’s van vrienden die ook een kaarsje hadden gebrand.
Zó lief. Ik kreeg tranen in mijn ogen…

Ik wil zo graag dat Nyva nooit vergeten wordt.
Wanneer je baby geboren wordt, wil je haar beschermen - dat is wat moeders doen.
Ook al is mijn baby niet meer hier, ik blijf haar beschermen.
Haar herinnering, haar plekje in ons gezin, bescherm ik met mijn hart.

Al die foto’s van brandende kaarsjes waren voor mij het bewijs dat ze nog leeft in zoveel mensen hun gedachten. Dat ze er nog is, op een eigen manier.

Maandag
Maandag had ik mijn diploma-uitreiking.
Ik heb mijn Associate degree of Education gehaald, mijn opleiding tot pedagogisch educatief professional.
Ik studeer wat laat af… maar binnen is binnen. Ik was zenuwachtig, maar vooral wist ik dat ik iemand zou missen. Vooraf hadden we een high tea in de stad, het was gezellig, en ook best lekker.
Daarna liepen we met z’n allen naar Windesheim. In het lokaal namen we plaats op de collegebanken, en langzaam liep de zaal vol. Veel van de studenten waren moeder. Overal zaten ouders met hun trotse kindjes op schoot. En terwijl ik keek, voelde ik het gemis als een knoop in mijn buik.
Ik mis mijn kindje altijd, elke seconde van elke dag, maar op dat moment miste ik haar nog meer.

Toen mijn opleiding uitliep, dacht ik eerst: “ach, dan kan Nyva straks mee naar mijn diploma-uitreiking.”
Ik had al bedacht dat we samen op de foto zouden gaan, bij het bord waar groot op stond: GESLAAGD.
Maar die droom viel kapot - en dat voelde ik, daar in die zaal…

Tijdens een speech voor een studente werd genoemd dat ze dat jaar een prachtige zoon op de wereld had gezet. Dat raakte me. Ik had mijn tranen de hele tijd weten tegen te houden, maar toen brak ik.
Gaan ze dat ook over mij zeggen? Want ik had dit jaar ook een prachtige dochter op de wereld gezet.
Alleen had de wereld haar van mij afgenomen…

Ik wist dat ze het waarschijnlijk niet zouden noemen. En dat begreep ik ergens wel. Maar het deed pijn,
omdat het voelde alsof ze er nooit geweest was. 

Wat er niet is, bespreken we niet.
De dood blijft taboe.
En als moeder van een sterrenkindje snijdt dat diep. Ik had gelijk, Nyva werd niet genoemd…
Toch werd het uiteindelijk goedgemaakt. Plots nam Mecx de microfoon over. Ze voelde het ook: Nyva moest genoemd worden. Ze vertelde wat er was gebeurd, waarom ik huilde, en dat Nyva trots zou zijn op haar mama. Ze liet een foto zien van Nyva. De hele zaal leefde mee. Het was zo lief, zo troostend.
Ze had er ook echt moeten zijn… Daarna voelde de diploma-uitreiking een beetje als een condoleance.
Mensen kwamen naar me toe met lieve woorden. Het was goed bedoeld, maar het bracht me terug naar de dag van haar afscheid. Diezelfde verstilling, dat gevoel van leegte, waarbij ik alleen maar dacht: ik wil naar haar toe. Ik wil haar gewoon weer mee naar huis nemen…

De volgende dag ben ik naar Nyva gegaan, en nam ik mijn diploma en de rozen die ik had gehad mee. Ik las haar mijn diploma voor, en zette de rozen bij haar rond haar grafje...

19/10/2025