Hoi frommeltje,

Vroeger kon ik zo genieten van deze tijd van het jaar. Van die eerste donkere dagen, wanneer de lucht buiten ruikt naar kachels en houtvuur. Maar sinds jij er niet meer bent, snijdt diezelfde geur op een andere manier door me heen. Alsof de kou niet buiten begint, maar vanbinnen. Ik mis je zo… Ik had zo graag met jou onder een warm dekentje gekropen, jouw lieve kleine lijfje tegen het mijne, gewoon samen op de bank - alsof de wereld even alleen van ons was.

De afgelopen weken ben ik ook bezig geweest met het opvragen van je medisch dossier. Dat ging niet zo snel als ik hoopte, het bracht gemengde gevoelens met zich mee en was al helemaal niet gemakkelijk… Maar het is gelukt. Ik heb zelfs je arts aan de telefoon gehad - en het was op een vreemde, bijna geruststellende manier fijn om haar stem weer te horen. Ze liet haar telefoonnummer en e-mailadres voor me achter, zodat ik haar kan bellen zodra ik het dossier binnen heb, met al mijn mogelijke vragen.

Ik vind het spannend, en toch ben ik ook benieuwd naar wat erin staat. Het voelt een beetje alsof ik een schriftje van jou krijg, zoals die schriftjes die je meegeeft aan de kinderopvang, waarin ze opschrijven hoe de dag van je kindje was. Ik weet dat dit iets heel anders zal zijn, veel zwaarder, veel ingewikkelder… maar toch komt dat het meeste dichtbij zo’n schriftje wat ik graag zou willen hebben meegegeven aan de opvang. Het is iets van jou. Iets dat vertelt over de dagen die we samen hebben gehad, ook al waren ze zo veel kort.

Vorige week zou je negen maanden oud zijn geworden. Weer zo’n mijlpaal zonder jou: 9 months in & 9 months out. Negen maanden mocht ik je dragen, je voelen groeien, je beschermen. Maar die negen maanden samen op aarde… die hebben we nooit gekregen… Het blijft zo’n harde waarheid om tegenaan te lopen: dat er tijd voorbijgaat die eigenlijk van ons had moeten zijn.

En dan is Sinterklaas ook alweer in het land. Een feest voor kinderen, en juist daarom doet het extra pijn.
Je had er misschien nog niet veel van meegekregen, je zou tenslotte nog maar negen maandjes oud zijn.
Maar het herinnert me er des te meer aan dat wij dit nooit samen zullen doen…

Op je kastje ligt al een cadeautje dat Sinterklaas voor je heeft achtergelaten. Het blijft voorlopig nog dicht - dat voelt goed zo. In mijn hoofd zie ik je naam staan in zijn grote, gouden boek. Zo’n bijzondere naam vergeet niemand, zeker hij niet. 

Omdat het december is, word ik er nóg meer aan herinnerd dat de tijd doorgaat. Veel sneller dan mijn hart kan bijhouden.
Ik heb meer tijd nodig - meer adem - om jou te verweven in mijn leven.
En dat wil ik zo graag: jou er altijd bij blijven houden…

Ik kocht een boekje voor je, via Rouwkost - Hartjespiet. Het gaat over Nora, die wil weten of Sinterklaas haar broer in de hemel niet vergeet. Ik lees het vaak aan je voor. Het is zo lief en zo troostend. En stiekem hoop ik dat ik het ooit mag voorlezen aan een broertje of zusje van jou… als dat ons gegeven is.

Deze week heb ik ook een stoomboot voor je gekocht. Een grote. Sinterklaas, zijn pieten, het paard - alles staat erop. Er hangen kleine vlaggetjes aan, en lichtjes die eigenlijk te snel leeg gaan, maar ik laat het zo. Het is alsof het bootje een stukje december bij jou mag brengen.

En dan… kerst. Ik heb getwijfeld of ik er iets mee wil dit jaar. Het voelt allemaal zo anders, zo zwaar. Ik was altijd gek op kerst, maar nu is niets zoals het was - en zeker niet zoals het had moeten zijn. Ik hoef zeker geen cadeautjes, ik wil alleen jou.. Ik wilde iets doen voor jou. Baby’s houden van kerstlichtjes. Dus heb ik een kunstboompje voor bij je grafje gekocht, met witte puntjes, warme lampjes op batterij en roze hartjes-kerstballen. Als Sinterklaas weer op de stoomboot naar huis zit, gaat tante Mecx mij helpen om alles voor jou te versieren.

En omdat ik blijf hopen dat jij altijd bij ons bent, en de lichtjes mooi zal vinden - waar je nu ook bent - heb ik toch ook wat lampjes voor thuis gekocht. Misschien kun jij ze zien als ik ze ophang, ook al kan ik jou niet zien. Misschien ben je dichterbij dan ik soms durf te geloven. Misschien ben je gewoon altijd bij ons.

Ik hoop het zo Nyv… 

Ik hou van je, mijn kleine frommeltje.
Tot de maan en terug 🩷

30/11/2025