Dag 3: Stilte

Stilte

De stilte is oorverdovend -
dit ken ik maar al te goed,
want niets is minder waar.

Ik lig ’s nachts wakker,
niet van een brabbelend geluidje,
niet van een huiltje in de nacht,
maar van de stilte die zo hard schreeuwt
dat alles in mij bevriest.

Ik kan niet opstaan.
Ik wil het niet.
Ik wil haar geluid horen, haar warmte voelen,
maar de stilte vult elke hoek van de kamer.

Ik droomde van dat eerste ritje naar huis,
met mijn wondertje veilig in de maxicosi,
de wereld even stil van geluk.
Maar het werd een andere rit -
met mijn lieve kindje,
dicht bij me aangedrukt, eeuwig slapend in een mandje
vol liefde, stilte en oneindig gemis.

Alles zou anders moeten zijn.
Mijn dagen zouden gevuld moeten zijn
met kusjes, knuffels,
met de lach van mijn kleine meisje.

Ik zou het geluk kennen
dat alleen een mama kent -
en dat deed ik ook.
Maar ik heb het,
tegen alles wat ik ben,
moeten ruilen voor de stilte.