Een meisje voor ons

Wanneer mág je eigenlijk babyspullen kopen? Ik kon niet wachten, maar wilde ook niet te hard van stapel lopen. Ik had het zelfs gegoogeld: “wanneer mag je babyspullen kopen?” Het advies van Google was; in het tweede trimester. Dus ik hield mezelf in, hoe moeilijk dat ook was.

Vroeger ging ik met mijn moeder mee om babykleertjes te kopen voor Mecx, mijn acht jaar jongere zusje. Nu mocht ik, in mijn tweede trimester, eindelijk spulletjes uitzoeken voor mijn eigen kindje.
Toch had ik al eerder een uitstapje gemaakt. Samen met Mecx, die ik het nieuws al had verteld toen Vin in Portugal was. Ik móést het aan iemand kwijt. Toevallig begon zij die dag zelf over hoe graag ze ooit tante wilde worden. Toen ik haar vertelde dat haar wens werkelijkheid ging worden, stroomden de tranen van blijdschap over haar wangen! Ze beloofde haar mond te houden tot wij het zelf aan onze ouders zouden vertellen.

Samen gingen we naar Prénatal om spulletjes te zoeken voor het cadeaudoosje voor onze ouders. Vin vond het goed dat Mecx daarbij hielp. Daar, tussen alle babykleertjes en knuffels, zag ik een schattig wit konijntje met zwarte stipjes - van Happy Horse. Ik wilde hem meteen meenemen, maar het voelde voor mij meer als een knuffel voor een meisje, al kon ik niet goed uitleggen waarom. Ik wist immers nog niet of ik kleertjes en knuffels ging kopen voor een jongetje of een meisje, dus legde ik hem toch terug.

De weken daarna bleef ik maar aan die knuffel denken, hopend dat hij er nog zou zijn tegen de tijd dat we de geslachtsecho kregen.

Ondertussen vulde ik trouw mijn zwangerschapsboek in, bladerde ik bijna dagelijks door het mapje met de echo’s en groeide er een liefde in mij die ik nauwelijks in woorden kan vangen. Zo vroeg al voelde ik dat ik mama was. Een liefde die elke moeder herkent zodra er leven in haar groeit.

Ik telde de dagen af tot we wisten wie er in mijn buik groeide: ons zoontje of ons dochtertje. Met mijn collega Dionne had ik afgesproken dat zij de taart voor de gender reveal zou maken. Naast haar werk bij De Berenstad bakt ze de heerlijkste taarten op bestelling. Ik schreef een kaartje voor haar, waarin de echoscopiste het geslacht van onze baby noteerde. Dionne ging meteen aan de slag: het werd een simpele, hartvormige taart, gevuld met gekleurde botercrème. Precies wat wij wilden. Geen groot feest, maar intiem - alleen wij, onze ouders, familie en een lekkere taart.

Op de dag zelf ging ik de taart ophalen, en ondertussen waren mijn moeder, oma en Mecx stiekem ons huis binnengegaan om het te versieren. Ze wilden er toch een beetje meer een feestje van maken, en dat was ze gelukt! Er hingen slingers, ballonnen en ze hadden zelfs confettikanonnetjes meegenomen - in twee kleuren: blauw en roze. Het was zó lief!

Toen het moment daar was - ik was inmiddels 14 weken zwanger - mochten we de taart aansnijden. Ik wist eigenlijk niet dat het geslacht van de baby al zó vroeg zichtbaar kon zijn. Maar de echoscopiste wist het zeker. Voor ons maakte het niets uit; jongen of meisje, de liefde zou evengroot zijn. Maar toen het mes door de taart ging en er roze botercrème tevoorschijn kwam, voelde het alsof mijn hart overstroomde. We kregen een dochter!
Een meisje waarmee ik prinsessenfilms zou kunnen kijken. Voor wie ik Baby Born en Barbie’s mocht kopen. Van wie ik de haartjes zou mogen vlechten, en later meidenavondjes mee zou hebben.

Mijn oma vond het prachtig dat we een meisje verwachtten - “dan hebben we straks vier generaties vrouwen”, zei ze met een glimlach. Mijn moeder reageerde meteen: “Meiden zijn leuk! Ik kan het weten, ik heb er twee.”

Vanaf dit moment doken we opnieuw in de wereld van babynamen. Eigenlijk waren we daar al veel eerder mee begonnen, toen we samen in ons krot fantaseerden over ons kindje. Tussen het klussen door schoven we lijstjes over tafel, bedachten we namen voor zowel een jongen als een meisje. Maar hoe meer opties we hadden, hoe moeilijker het werd... Uiteindelijk besloten we te wachten tot we zeker wisten wat het geslacht zou zijn, zodat we ons beter konden focussen. En nu we wisten dat het een meisje werd, maakte dat het gelukkig ook weer iets eenvoudiger: we hoefden alleen nog maar naar meisjesnamen te zoeken.

Toch bleef de zoektocht lastig. Omdat ik in de kinderopvang werk, kwamen er zoveel namen voorbij. Elke naam had voor mij al een gezicht, een herinnering. Ik wilde niet dat ik onze dochter zou vergelijken of zou denken aan een ander kindje. Haar naam moest uniek zijn. Een naam die echt alleen bij háár zou horen.

En zo begon de zoektocht opnieuw, maar nu naar de allermooiste meisjesnaam…