Ons verhaal

Vincenzo en ik kennen elkaar al jaren. We waren lange tijd hele goede vrienden, de soort vrienden die er voor elkaar zijn in de mooiste én de moeilijkste momenten. Gevoelens waren er al een tijdje, maar we deden er nooit iets mee… Tot die gevoelens zo sterk werden dat we ons niet meer konden inhouden.
Het voelde vanaf het begin écht. Alsof we elkaar altijd al hadden gevonden, maar nu eindelijk naast elkaar mochten staan.

We grapten er wel eens over om samen een huis te kopen. Gewoon voor de lol. Tot we op een dag écht een bezichtiging hadden. Het huis had een kleine kinderkamer, we keken elkaar aan met die blik: ooit… ja, ooit willen we dat wel. Maar geen haast.
Niet veel later kwamen we ons huidige huis tegen: een bouwval, een krot. Alles moest eraan gebeuren. Met een euromuntje hebben we besloten, kop of munt - en zo kochten we ons krot.

Toen kwam dat onverwachte, prachtige nieuws. Vin was met vrienden in Portugal, en ik ontdekte dat ik zwanger was. Het wachten tot hij thuis was, voelde eindeloos. Zoiets vertel je niet via de telefoon.
Ik haalde hem en zijn vrienden op van het vliegveld, bracht de anderen naar huis, en hield de hele rit mijn mond, al brandde het op mijn lippen.

In ons kale krot, midden in de puinhoop van een woonkamer zonder vloer, gaf ik hem een doosje met meerdere zwangerschapstesten. Ik had ze keer op keer opnieuw gedaan, alsof één keer niet genoeg was om te geloven dat het echt zo was: ik werd mama. Hij maakte het open, keek naar mij, en ik zag de grootste glimlach die ik ooit had gezien. Hij straalde. We huilde samen, van blijdschap. We zagen samen de toekomst voor ons: een baby in de box in de woonkamer, een peuter op een driewieler in de tuin, een kleuter die tekeningen van school mee naar huis neemt. Er ging een compleet andere wereld voor ons open. Een prachtige wereld. Alles was mooi.

We vertelden het eerst aan onze ouders. We hadden er iets kleins, maar bijzonders van gemaakt: een cadeaudoosje met daarin een zacht knuffeltje, een klein rompertje, een invulboekje voor opa en oma’s, een speentje en een geschreven kaart met het blije nieuws. Hun blijdschap maakte het nog echter. Toch had ik in die eerste weken soms de gekke gedachte: is dit wel echt?
Bij de eerste pretecho zagen we ons kleine wonder voor het eerst: ons vlekje, in de vorm van een cashewnootje. Maar het was er. Ik was echt zwanger.

Elke echo daarna zagen we ons kindje groeien, tot het echt de vorm kreeg van een baby. Met 10 weken besloten we het bekend te maken. Ik maakte een foto met bloemen en de echo’s, en stuurde die eerst naar familie. Mijn nicht wilde ik het ook wat persoonlijker vertellen, voordat ik het op social media zou zetten.
Ze reageerde enthousiast, en stuurde daarna zelf een echo terug. Ook zij was zwanger. Uitgerekend in februari, net als ik. Onze kinderen zouden samen opgroeien, zoals wij dat vroeger deden. Sinterklaas vieren, verjaardagen, logeerpartijtjes.

Het waren de mooiste dromen. Maar de werkelijkheid koos een ander pad… Onze toekomstplannen bleven in ons hart bestaan, want samen met Nyva, hier bij ons, mochten ze geen werkelijkheid worden.