Onverwacht vol liefde 

Ik heb altijd gezegd dat ik geen babyshower hoefde. Ik hou niet van de drukte en dacht dat het niets voor mij zou zijn. Tot ik bij de babyshower van mijn nicht Maura was - en het zó leuk vond. De spelletjes, de cadeautjes, de gezelligheid… Ineens dacht ik: dit wil ik eigenlijk ook. Een babyshower plan je niet zelf, dus hoopte ik stiekem dat mijn omgeving mijn woorden zou negeren en zou zien dat ik het toch leuk vond.

Op internet las ik dat een babyshower meestal rond 28 tot 32 weken wordt gegeven, maar die termijn was ik al bijna voorbij. Af en toe probeerde ik voorzichtig te vissen bij mijn zusje of vriendinnen, maar het leek er niet op dat er iets gepland was. Ook niet erg, ik had tenslotte zelf gezegd dat ik het niet wilde.

Wel hadden mijn ouders me een zwangerschapsshoot cadeau gedaan. Mijn moeder vroeg of ik zondag 5 januari kon. Natuurlijk kon ik! Maar die ochtend ging alles mis: mijn make-up zat niet mooi, mijn haar wilde niet krullen en de broek die ik wilde dragen paste niet meer. Chagrijnig gooide ik wat kleren in een tas en trok mijn joggingbroek aan. Eindelijk die shoot waar ik naar uitkeek, en ik voelde me er totaal niet klaar voor. 

De fotografe zou bij mijn ouders thuis komen. Maar toen ik binnenkwam en door de glazen ruitjes van de tussendeur keek, stokte mijn adem. Daar stond geen lege ruimte voor een fotoshoot, maar een tafel die glinsterde van de lichtjes. Een wit tafelkleed, rozen in kleine vaasjes, overal ballonnen die zachtjes bewogen in de lucht. Het voelde alsof ik in een film terechtkwam. Op dat moment viel het kwartje: dit was helemaal geen fotoshoot! Opgelucht maar enthousiast fluisterde ik tegen Vin: “Gelukkig, want ik zie er echt niet uit vandaag.”

Binnen werd ik begroet alsof ik jarig was. Mijn zusje had alles bedacht en geregeld. Een lange tafel vol theepotjes, schalen met kleine broodjes en gebakjes, de geur van rozen en overal rozenblaadjes en glitters… En een stoel speciaal voor mij, met een roze sjerp eroverheen. Ik voelde me zó geliefd. 

Daarna kreeg ik cadeautjes. Babyspulletjes uitpakken voelde nog leuker dan cadeautjes voor mezelf. We speelden ook “baby-30-seconds”, en bij sommige woorden - zoals “totaalruptuur” - keken Maura en ik elkaar met grote ogen aan. We moesten lachen, al hoopten we wel dat dit ons bespaard zou blijven.

Na afloop kreeg ik van mijn moeder het nummer van de fotografe, zodat ik zelf een afspraak kon maken. Dat ging niet heel snel omdat ze dit naast haar werk deed, maar uiteindelijk spraken we af op 2 februari. Toen was ik al wat verder en sneller moe, maar ze hield daar goed rekening mee. We hebben gelachen en prachtige foto’s gemaakt. Ik ben zó dankbaar dat we die foto’s hebben.

Het zijn herinneringen aan een tijd die, ondanks dat het lichamelijk zwaar was, ook ongelooflijk mooi was. Een tijd waarin ik een diepe band voelde groeien met mijn dochter. Van ’s ochtends zachtjes aaien over mijn buik, tot ’s avonds insmeren met body butter en olie - momenten waarop zij bijna altijd terugschopte tegen mijn handen. Kleine ritueeltjes die me telkens weer lieten voelen: ze is er, we zijn samen. Kleine momenten die voor altijd in mijn hart zitten...