De leegte dragen

Al een tijd probeer ik contact te krijgen met Humanitas, die een afdeling heeft voor rouw en verlies. Ze werken met vrijwilligers, vaak ervaringsdeskundigen, maar geen professionals. Dinsdag werd ik eindelijk teruggebeld, en nog diezelfde dag kwam er iemand langs - omdat het al te lang had geduurd. Het was een fijn gesprek met een lieve vrouw. Ik vertelde haar over E., de maatschappelijk werkster uit het AMC die ik nog steeds spreek. Zij heeft me aangeraden om professionele hulp in te schakelen, omdat ze denkt dat ik dat nodig heb. En eerlijk? Ik ben het met haar eens. De dieptes kunnen zo donker worden, er zijn momenten waarop ik mezelf bijna niet meer terugvind…

De vrouw van Humanitas stelde voor om eerst via het AMC professionele hulp te proberen. Ze was bang dat het anders te veel zou worden. Daarmee sloten we het gesprek af…

Donderdag had ik afgesproken met een vriendin van vroeger. Ze had me een bericht gestuurd: dat ze mijn verhalen altijd leest, en dat ze er troost in vindt. Dat zij en haar vriend zelf geen kinderen kunnen krijgen. Haar armen blijven leeg, op een manier die ik me niet kan voorstellen, en zij kan zich de mijne niet voorstellen. Toch raken onze pijnen elkaar.

We lunchten bij Loetje. We hebben meer gepraat dan gegeten. Over het verdriet dat zo verschillend is, maar soms zó dichtbij komt. Over de opmerkingen die mensen maken - meestal goedbedoeld, ontstaan uit onwetendheid. Gelukkig is het onwetendheid, want dat betekent dat je niet in onze schoenen staat. Maar toch doen die woorden pijn. Ze branden zachtjes na in mijn hoofd, ook als ik mezelf herinner dat ze uit een goed hart komen. Wat zou ik dat graag willen: die onwetendheid.

Na de lunch reden we samen naar mijn huis, dat ze nog nooit had gezien. Ik deed een rondje met haar door de kamers. Normaal zou ik zelf als eerste naar Nyva’s kamer rennen, het is de mooiste kamer van ons huis. Maar omdat zij er niet meer is, hangt er ook iets verdrietigs in die kamer. Daarom liet ik die niet als eerste zien. Eerst de andere slaapkamer, en toen pas die van Nyva… De lichtroze muur, het ovalen bedje met het hemeltje, de muurschildering die ik zelf voor haar heb gemaakt. Ik ben trots op die kamer. En toch werd het zwaarder hoe langer we er stonden. Wat moest ik zeggen? Wat konden we zeggen?

We dronken koffie in de tuin en het voelde fijn om te praten met iemand die begrijpt wat leegte betekent. Op een eigen manier, en toch zo dichtbij.

Zaterdag was het zomerfeest op de Berenstad. Ik wilde graag even komen kijken. Even voelen hoe het vroeger was, het complete plaatje met kinderen, ouders en collega’s. Ik merkte dat ik zenuwachtig was, met die buikpijn-zenuwen die ik maar al te goed ken. Ik had een vriend en collega gevraagd om mee te gaan, maar door miscommunicatie liep dat anders. Gelukkig werd ik meteen opgevangen door een goede vriendin. Zij bleef bijna de hele tijd bij me, en dat was precies wat ik nodig had.

Ik sprak verschillende ouders. En dat was erg fijn, ik had ze gemist... Soms vond ik het wel lastig om hun vragen te beantwoorden. “Hoe gaat het met je?” Ja… eigenlijk gaat het gewoon kut. Maar ik heb steeds het gevoel dat ik moet zeggen dat het beter gaat. Alsof er inmiddels al iets veranderd moet zijn. Alsof het niet meer zo slecht mág gaan. Dat ligt vast aan mij. De waarheid is dat ik me nog nooit zo lang zó verschrikkelijk heb gevoeld. Ik voel me nutteloos, leeg, alleen. Alles doet pijn - alsof ik in duizend stukjes ben gevallen die niemand ooit meer kan terugvinden. Het voelt alsof mijn hart te groot is voor mijn borstkas. Omdat er zoveel liefde in zit die ik niet aan haar kan geven, zoveel pijn die ik nergens kwijt kan raken. Alsof ik uit elkaar knap.

Ik probeer er wat van te maken, ik zet een glimlach op mijn gezicht. En aan het einde van de dag vraag ik me af: waar de f*ck ben ik eigenlijk mee bezig? Verder gaan? Voor wie? Waarom? Hoe kan je verder nadat je je kindje bent verloren? Hoe kan je verder? Hoe kan je?

Hoe doe ik dit?

31/08/2025