Half jaar met-zonder Nyva

Maandag de 15e… precies een half jaar sinds we ons meisje moesten loslaten. Het blijft zo’n harde grens. Een dag die maar door mijn hoofd blijft malen. En hoe vaak ik hem ook herhaal, het blijft pijn doen dat we haar nu al langer moeten missen dan dat we haar bij ons hebben gehad. Zo kort. Zo mooi. Zo oneerlijk…

Het was fijn om die dag samen met mijn familie bij Nyva te zijn. Het raakte me dat iedereen het net zo belangrijk vond om daar te zijn als ik. Ik leer mijn oma in deze periode ook op een andere manier kennen. Ik ben altijd al dol geweest op mijn opa en oma, maar sinds opa is overleden en oma bij mijn ouders woont, lijkt ze te veranderen - zachter, opener.

Toen juist zij voorstelde om samen te lezen, brak er iets in mij open. We lazen allemaal een stukje uit Gonnie & Vriendjes, een van de boekjes die ik vaak meeneem om voor te lezen bij Nyva. Terwijl oma begon te lezen, moest ik bijna huilen. Het bracht me terug naar vroeger, toen ze mij voorlas. Diezelfde warme stem, nu voor mijn dochter. Het was troostend, maar deed ook zeer. Alles is anders dan ik me had voorgesteld. 

Niet veel later begon het harder te regenen en waaien. We zijn weggegaan, maar het voelde nog niet goed om zomaar uit elkaar te gaan. Alsof er nog iets onaf was. Oma stelde voor om samen koffie te drinken, en dat hebben we gedaan. Dat moment maakte de dag toch wat lichter. Toch schuurt het ook: terwijl ik daar zat, zag ik een gezin binnenkomen met een kinderwagen. En dan dringt het weer binnen - dat ik zelf nooit met Nyva in een kinderwagen een café zal binnenlopen. Dat ik moeder ben, maar haar nooit heb kunnen meenemen de wereld in…

Woensdag ben ik met mijn moeder naar Ladonna gegaan, een spirituele winkel in de stad. Zodra ik binnenkwam voelde ik een soort warme gloed langzaam omhoog kruipen, vanaf mijn tenen. Een lieve vrouw kwam naar ons toe en ik vertelde haar over Nyva. Ze kreeg kippenvel en zei dat ze Nyva’s aanwezigheid voelde, dat ze bij me is. We hebben een tijd gepraat over stenen en hun werking, maar ze zei ook: loop een rondje, kijk welke stenen jóu roepen.

Ik koos er meerdere, allemaal op gevoel. Een amethist in de vorm van een maantje - omdat ik Nyva altijd zeg: “tot de maan en terug.” Het sterretje van rozenkwarts, omdat ik geloof dat mijn meisje nu een ster is. Een hart van seleniet, omdat ik moest denken aan het liedje Engel van mijn hart, dat mijn moeder vroeger voor mij zong. En een blauwe calciet, die me deed denken aan de zee en aan een knikker. Ik weet niet precies waarom, maar ik wist dat ik die mee wilde nemen.

Ik ben nog zoekende in dit alles. Maar ergens voelt het alsof deze stenen een brug zijn - tussen mij en Nyva, tussen wat zichtbaar is en wat onzichtbaar blijft.

En dan, zondag de 21e… Nyva’s geboortedag, maar ook de dag dat we haar hebben begraven. Sindsdien ligt ze daar, en precies een half jaar later voelt dat extra pijnlijk. Het is een datum die nooit meer gewoon zal zijn. Een dag die altijd schuurt, omdat begin en einde er zo onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn…

Terwijl ik dit schrijf, open ik even Facebook. Ik zit nog steeds in de februarigroep - een groep met allemaal vrouwen uit Nederland en België die in februari dit jaar uitgerekend waren. Tijdens mijn zwangerschap vond ik het een leuke plek, maar ook na Nyva haar overlijden ben ik er nooit uitgestapt. Het voelt alsof ik daarmee ook een stukje van háár zou wegdoen, en dat kan ik niet.

Op mijn telefoon verschijnt een melding: een kindje uit de groep is overleden. Ik open het bericht, en de tranen stromen meteen over mijn wangen. Het raakt me zo diep… Ik dacht altijd dat al die mama’s zóveel geluk hadden, dat ze hun kindje gewoon zomaar mochten houden. Ik ben zelfs jaloers op ze geweest. Veel ven hun hadden al een kindje. Maar dit… dit gun je niemand. Nooit. Je kindje verliezen is het allerergste dat er is…

Ik heb even getwijfeld, maar toch een berichtje gestuurd. Haar gezegd dat ze mij altijd mag berichten als ze dat wil. Soms praat het makkelijker met iemand die verder van je af staat, iemand die weet hoe het voelt. Misschien kan ik op die manier iets voor haar betekenen.

Deze keer maar één nieuw stukje geschreven, soms weet ik het gewoon ook even niet. Lukt het niet om al die gedachten eruit te gooien.. 

En eerlijk? Deze week heb ik verder niet zoveel woorden. Natuurlijk is er meer gebeurd, maar ik voel de drang niet om het allemaal op te schrijven of te delen. Soms is dat ook zo - dat je gewoon even niks hebt, behalve het gemis…

Soms heb ik weinig woorden, maar mijn liefde voor haar is groter dan wat ik ooit zou kunnen opschrijven…Tot de maan en terug. 

23/09/2025